مدیریت انرژی

مدیریت انرژی یعنی شناخت میزان مصرف انرژی های گوناگون، تلاش برای هدایت و در نتیجه کاهش هزینه های آن. که این امر موجب کاهش اثرات زیست محیطی ناشی از مصارف انرژی نیز می شود.
مدیریت انرژی باید بصورت دوره ای انجام گیرد و اعمال های صورت گرفته برای کاهش مصرف انرژی باید دوباره مورد بررسی قرار گیرند و نتایج حاصل از کاهش شدت انرژی مصرفی مشخص شوند.
اطلاع رسانی نتایج حاصل از کاهش انرژی در واحدهای صنعتی و ساختمان باعث حساسیت افراد در این زمینه و تلاش آن ها برای کاهش بیشتر مصرف انرژی می گردد.

از آنجایی که استفاده صحیح از انرژی تضمین کننده توسعه پایدار در هر کشور می باشد، مدیریت انرژی و حفظ منابع یکی از مهم ترین موضوعات است. بنابراین همواره تلاش هایی برای کاهش مصرف انرژی و یافتن راه حل هایی در این زمینه صورت می گیرد تا منجر به کنترل هزینه ها شود.
مهمترین ابزار برای جلوگیری از افزایش بیرویه مصرف انرژی بکار بردن  روش “مدیریت انرژی” است. با این روش می توان کل چرخه تولید، توزیع و مصرف انرژی را تحت کنترل داشت و به نحو صحیحی از این منابع استفاده کرد.

استقرار این روش تضمین کننده بهینه سازی مصرف انرژی و اجرای الگوی صحیح مصرف و سیاست های درست در این زمینه می باشد که تضمین کننده استقرار رشد اقتصادی است و موجب کاهش مصرف بی رویه منابع انرژی و حفظ آن برای نسل های آینده و کاهش آسیب های زیست محیطی ناشی از مصرف بی رویه انرژی و کاهش گازهای گلخانه ای می شود.
مدیریت انرژی باعث افزایش آگاهی افراد و ایجاد فرهنگ صحیح مصرف می باشد که نتیجه آن مدیریت صحیح و اقتصادی منابع است.

مدیریت انرژی در ساختمان

با افزایش روز افزون قیمت انرژی، استفاده صحیح از انرژی به یکی از مسائل مهم در کشورهای فاقد انرژی فسیلی تبدیل شد و بر آن شدند که بهینه سازی مصرف انرژی را در یکی از مراکز مهم مصرف انرژی، یعنی ساختمان ها جدی بگیرند. کشورهایی مانند آلمان، سوئد، ایتالیا، انگلیس و … قوانینی برای بهینه سازی مصرف انرژی در زمینه ساختمان سازی و استفاده از عایق حرارتی، بهبود روش های گرمایش و سرمایش و ساختار کلی ساختمان تدوین و اجرا کردند.

مصرف انرژی در ساختمان های مسکونی در ایران حدود 40% کل انرژی مصرفی می باشد و کاهش 30% این مقدار باعث صرفه جویی زیادی می شود که مبلغ قابل توجهی است.
معیارهایی برای میزان اتلاف حرارت در ساختمان از طریق دیوارها و سقف ها در آیین نامه مقررات ملی ساختمان مشخص شده است و بر اساس این معیارها می توان نیاز ساختمان به عایق کاری حرارتی را مشخص کرد.
ضریب انتقال حرارت ساختمان در دو حالت مرجع (محاسبه شده مطابق با آیین نامه) و حالت واقعی با هم مقایسه می شود. اگر ضریب انتقال حرارت در حالت واقعی بیشتر از ضریب انتقال حرارت مرجع باشد، ساختمان نیاز به عایق کاری حرارتی دارد.
عایق کاری حرارتی در سطوح مختلف باید به نحوی باشد که منجر به کاهش ضریب انتقال حرارت به عددی کمتر از ضریب مرجع شود. در واقع هر زمان که ضریب انتقال حرارت واقعی از ضریب مرجع بیشتر باشد نشان می دهد که سطح مربوطه اتلاف حرارتی بیشتر از حالت استاندارد دارد.